Sąd Najwyższy wydał bardzo ważną uchwałę, która w sposób jednoznaczny przesądza kwestię wpływu czasu uzyskania renty z tytułu niezdolności do pracy na istnienie lub też nie ochrony przedemerytalnej przed wypowiedzeniem umowy o pracę. Jakim dokładnie zagadnieniem zajmował się SN piszę w niniejszym poście.
Zgodnie z art. 39 Kodeksu pracy pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę pracownikowi, któremu brakuje nie więcej niż 4 lata do osiągnięcia wieku emerytalnego, jeżeli okres zatrudnienia umożliwia mu uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem tego wieku. Przepis ten ma wiele niuansów, tym nie mniej zajmiemy się nim w kontekście art. 40 KP zgodnie z którym:
Przepisu art. 39 nie stosuje się w razie uzyskania przez pracownika prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.
Ochrona przedemerytalna więc w tym przypadku ulega wyłączeniu.
Sąd zadał SN następujące pytanie:
czy użyty w art. 40 Kodeksu Pracy zwrot “w razie uzyskania przez pracownika prawa do renty” dotyczy wyłącznie sytuacji, w której prawo to (na podstawie decyzji organu rentowego) zostało uzyskane w okresie ochronnym, o jakim mowa w art. 39 k.p., czy również w sytuacji, w której pracownik już to prawo nabył wcześniej i w dalszym ciągu jest uprawniony do renty.
SN wskazał, że termin powstania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy nie ma żadnego znaczenia. Innymi słowy:
Przepis art. 40 KP wyłącza stosowanie zakazu wypowiedzenia umowy o pracę, o którym mowa w art. 39 KP niezależnie od tego, czy uzyskanie przez pracownika prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy nastąpiło przed, czy w okresie ochronnym.
