Wiele pracownic nie jest pewna czy dane zachowanie jest jeszcze dopuszczalne czy już stanowi molestowanie seksualne. Każda jednak kobieta (a także mężczyzna) powinni pamiętać, że to oni ,,wyznaczają swoje granice” i pracodawca jak również współpracownicy powinni ich przestrzegać. A co te granice przekracza?
Pracownikowi – w zależności od rodzaju zawartej umowy o pracę oraz trybu rozwiązania umowy o pracę – w przypadku rozwiąznia umowy o pracę przez pracodawcę w sposób wadliwy lub z przyczyn nieuzasadnionych przysługują określone roszczenia przewidziane w kodeksie pracy.
Zawieranie umów cywilnoprawnych w przypadkach, w których należałoby ewidentnie zawrzeć umowę o pracę jest dość częstym sposobem ,,optymalizacji” kosztów pracy – podatkowych, ZUSowskich ale także tych wynikających z pracowniczego charakteru tego stosunku prawnego.
Zagadnienie to doczekało się bogatego orzecznictwa SN i sądów powszechnych, tym nie mniej nadal jest bardzo interesujące. Ale w niniejszym poście zajmę się innym zagadnieniem to jest tym ile na ustaleniu istnienia stosunku pracy można ,,zarobić” (z punktu widzenia pracownika) oraz ile można ,,stracić” z punktu widzenia pracodawcy – na przykładzie hipotetycznego przypadku Pani Ani.
W nawiązaniu do wcześniejszego posta nowelizacja-przepisów-o-umowach-na-czas-określony w 2015 r. oraz zgodnie z obietnicą w nim zawartą przedstawiam poniżej skutki ewentualnego wejścia w życie nowelizacji przepisów kodeksu pracy w zakresie obecnie trwających umów o pracę na czas określony. Przy tym zachęcam się do zapoznania z powyższym postem w którym omówiłem najistotniejsze zmiany zawarte w nowelizacji przepisów.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej opracowało projekt z dnia ustawy – Kodeks Pracy oraz niektórych innych ustaw (z dnia 20 października 2014 r.) – w mojej ocenie ów projekt zostanie ostatecznie wprowadzony w drodze ustawy, przynajmniej w zakresie regulacji dotyczącej umów na czas określony. Czy zmiany te polepszą sytuację pracowników zatrudnionych na czas określony?
Sąd Najwyższy podjął przełomową i niezwykle istotną dla praktyki (a w szczególności dla pracowników medycznych) uchwałę z dnia 6.11.2014 r., sygn. Akt: I PZP 2/14.
