W związku z bardzo dużym zainteresowaniem postem ,,Mieszkać w Polsce i wydawać zagraniczną emeryturę”, pozwolę sobie rozwinąć przedmiotowy temat i wskażę w jakiej wysokości oraz po spełnieniu jakich warunków możliwe jest uzyskanie emerytury w wybranych Państwach Unii Europejskiej/EOG.
Poszczególne regulacje systemów zabezpieczeń społecznych, podobnie jak regulacje polskiego systemu ubezpieczeń społecznych są bardzo obszerne więc kompleksowe ich omówienie nie jest możliwe (omówienie każdego z systemów zabezpieczeń mogłoby zapełnić grubą monografię, która i tak by nie wyczerpała tematu) ale podam najistotniejsze w mojej ocenie informacje w tym zakresie.
Informacje przedstawię w odniesieniu do 4 krajów w których emigracja zarobkowa Polaków jest największa (zgodnie z danymi GUS zawartymi w raporcie ,,Informacja o rozmiarach i kierunkach czasowej emigracji z Polski w latach 2004 – 2013″). Niemcy i Anglia zostały omówione w uprzednim poście tj. ,,Mieszkać w Polsce i wydawać zagraniczną emeryturę”, a więc omówię systemy zabezpieczeń społecznych i prawa do emerytury w:
1) Irlandii,
2) Holandii,
3) Włoszech,
4) Norwegii.
Jak również omówię system ubezpieczeń społecznych w 5) Szwecji (ktoś mógłby zapytać dlaczego akurat Szwecja, a nie 5 w kolejności kierunek emigracji Polaków Francja – odpowiem cytując Edmunda Hillarego zdobywcę Mount Everestu, gdy zapytano go dlaczego chce zdobyć szczyt tej góry: ,,Bo jest.” 🙂 ).
Irlandia
Wiek emerytalny w Irlandi wynosi 66 lat i jest stopniowo zwiększany. Do 2021 r. ma osiągnąć 67 lat (wiek ten osiągnąć będą musiały osoby urodzone dnia 1.01.1955 r. i po tym dniu), do 2028 r. zaś 68 lat (wiek ten osiągnąć będą musiały osoby urodzone dnia 1.01.1955 r. i po tym dniu 1.01.1961 r.).
Emerytura jest wypłacana po uzyskaniu wystarczającej ilość irlandzkich składek na ubezpieczenie społeczne. Z tym, że w tym zakresie są pewne wyjątki tj. Istnieją zasady korzystniejsze dla pewnych grup ubezpieczonych.
Emerytura wynosi w przedziale do €4,784 do €11,975 rocznie, w zależności od ilości wpłaconych składek PRSI, co przekłada się na około €450 – €1 000 miesięcznie.
Jeśli osiągniesz wiek emerytalny w dniu 6 kwietnia 2012 roku lub później, musisz posiadać przynajmniej 520 pełnych składek, z zastrzeżeniem, że z tego tylko 260 składek na 520 może stanowić ,,dobrowolną wpłatę”.
Składki na ubezpieczenia społeczne należą do jednej z kilku klas: A, E, F, G, H, N i S. Wyliczenie ilości składek i liczby wymaganych składek jest dość skomplikowane i zależy od okoliczności każdego przypadku. Należy jednak pamiętać, że do okresów pracy wlicza się również okresy pracy/działalności gospodarczej itp. wypracowane w innych krajach UE i EGO.
Holandia.
Holenderską emeryturę może otrzymać każda osoba, która osiągnie wiek 65 lat oraz która mieszka lub mieszkała w Holandii.
Wysokość emerytury zależy od liczba lat podleganiu ubezpieczeniu społecznemu oraz od sytuacji rodzinnej. Za każdy rok podlegania ubezpieczeniu społecznemu w Holandii, uzyskuje się prawo do 2% pełnej emerytury. W celu uzyskania pełnej emerytury należy więc przepracować 50 lat, z tym, że do okresu tego wlicza się również okresy pracy w kraju UE/EOG.
Single uprawnieni są do emerytury w wysokości 70% minimalnego wynagrodzenia za pracę netto. Osoby pozostające w związku małżeńskim lub mieszkające z kimś, mają prawo do emerytury w wysokości 50% minimalnego wynagrodzenia za pracę netto.
Emerytura wynosi około 1000 EURO brutto.
Włochy.
Normalny wiek emerytalny zwiększa się stopniowo dla mężczyzn i kobiet. W 2012 roku wiek emerytalny wynosił 62 lata dla kobiet zatrudnionych oraz 63 lata dla kobiet prowadzących własną działalność. Wiek emerytalny dla mężczyzn wynosił 66 lat (zarówno osób zatrudnionych jak i samozatrudnionych). Wiek emerytalny kobiet zwiększany jest stopniowo tak by wyrównał się z wiekiem emerytalnym mężczyzn do roku 2018.
Uzyskanie emerytury uzależnione jest od posiadania minimum 20 lat okresów składkowych.
Mechanizm obliczania wysokości emerytury we Włoszech jest dość skomplikowany, na marginesie można wskazać, iż istnieje tam ,,social assistance” czyli dopłaty do składek emerytalnych dla osób osiągających bardzo niskie dochody.
Norwegia.
Osiągnięcie pełnych praw emerytalnych w Norwegii łączy się z koniecznością podlegania pod ich system ubezpieczeń społecznych przez 40 lat – z tym, że ponownie wskazuję, że można wliczać lata pracy w innych krajach UE/EOG. Za każdy rok pracy w Norwegii, 18,1% z wynagrodzenia za pracę pracownika jest przekazywane na jego konto emerytalne.
Wiek emerytalny w Norwegii znajduje się między 62 a 75 rokiem życia – ubezpieczony decyduje kiedy zamierza przejść na emeryturę. Ponadto w Norwegii funkcjonuje ,,drugi” system emerytalny w postaci ,,pracowniczej” emerytury zgodnie z programem przyjętym przez pracodawcę.
Emerytura wynosi zwykle około 66% ostatnich zarobków. Zasadą jednak jest, że im dłużej pracujesz tym wyższe możesz otrzymać świadczenie.
Szwecja.
W Szwecji wiek emerytalny wynosi od 61 lat wzwyż – nie ma w tym zakresie ustalonej granicy i to ubezpieczony wybiera kiedy chce przejść na emeryturę. Opłaca się pracować więcej, gdyż emerytura uzależniona jest od wysokości dochodów. W ramach ciekawostki – minimalne wynagrodzenie w Szwecji wynosi 158,50 SEK – przelicznik na złotówki to nieco mniej niż połowa, czyli 72,11 zł. Jest to stawka godzinowa. Miesięcznie przeliczając wymienioną stawkę na 160 h pracy – miesięczna pensja wynosi 11 538,80 zł. Otrzymanie więc Szwedzkiej emerytury przy tamtejszych zarobkach i wydatkowaniu jej w Polsce, pozwala niewątpliwie na bardzo przyzwoite życe.
Szwedzka emerytura składa się z trzech elementów: części opartej na uprzednich dochodach emeryta, części ,,premiowej”, części ,,gwarancyjnej”.
Mam nadzieję, że przedmiotowy post odpowiada na pytanie – Wydawać zagraniczną emeryturę, to znaczy ile i jak?
W przypadku, gdyby zainteresował ciebie temat niniejszego artykułu zachęcam do kontaktu.
